Nancy - Reacties

Ik woonde tot 1967 aan de Laan vd Vrijheid als meisje van 8. Ik die tijd werd het Julianaplein gebouwd. Er zijn volgens mij nog twee jongetjes omgekomen in het drijfzand wat daardoor ontstond. Hoef er niet persee bij aanwezig te zijn maar wilde dit ff delen.

Mijn herinnering aan het Julianaplein: Toen ik een jaar of 20 was kwam ik die dag terug van het werk en mocht ik met de auto van mijn vader nog even naar mijn vriendin in Groningen. Het regende en door aquaplaning kwam ik in een slip terecht welke eindigde tegen een verkeerslicht. Hierdoor gingen alle verkeerslichten van het Julianaplein uit. De auto mocht naar de sloop. Ben er zelf gelukkig goed vanaf gekomen.

Ik weet het nog goed, het was in de jaren '90 van de vorige eeuw. Mijn man en ik kwamen terug van een spirituele vakantie in Denemarken. Daar waren we met een oud rammelende campertje die we van een kennis konden lenen. Het was een vakantie waarin we met andere stellen de toekomst gingen verkennen. Aura lezen, wichelroede lopen, tarotkaarten leggen, het kon niet op. En elke dag verse vis, die we zelf naar boven hengelden uit de rivier bij de camping. Die vis kwam later nog goed van pas. Terug naar huis waren we bijna thuis tot we vlak voor het Julianaplein in de file kwamen. Blijkbaar waren de batterijen van onze glazen bol leeg, want die file hadden we niet zien aankomen. Er was een ongeluk gebeurd en we stonden muurvast. Gelukkig zonder gewonden, bleek later. Maar we waren al uren onderweg, het was bloedheet, Mercurius stond slecht en we hadden al tijden niets gegeten. We wilden dus maar één ding: zo snel mogelijk naar huis. Ik pakte mijn tarotkaarten om te zien hoe lang de stremming nog zou duren. Nog zeker 3 uur, vertelden de kaarten me, terwijl onze magen knorden. Zo lang konden we niet wachten. Gelukkig lag in de koeling een flinke lading verse vis die we uit Denemarken hadden meegenomen. We hoefden dus niet te verhongeren. Zo gezegd zo gedaan. Mijn man maakte naast de vangrail een forel schoon en ik deed alvast boter in de pan op het kleine gasstelletje. Niet veel later waren we heerlijk forel aan het bakken in het oude campertje. En terwijl hongerige meeuwen krijsend boven de camper cirkelden begonnen automobilisten voor, achter en naast ons zich ook af te vragen wat we aan het doen waren. Al snel kwam een Duits stel nieuwsgierig buurten. Hij leek op een 'vollere' versie van Roy Black, zij op Frau Holle. Ze maakten zich zorgen want ze moesten de veerboot naar Ameland halen. Daar wilden ze, net als vorige zomer, 2 weken uitrusten van het drukke leven op een zandplaat of in een zelf gegraven kuil. We raakten aan de praat en boden hen ook een visje aan. Want we hadden genoeg. En zo kwam van het één het ander. Naast de camper werden campingstoeltjes neergezet, 'Frau Holle' haalde Schnaps uit hun koelbox en 'Roy Black' pakte zijn gitaar erbij. Het duurde maar even of hij zong uit volle borst over Rosamunde, die blaue Enzian, Fiësta Mexicana en Griechischer Wein. Intussen sloten steeds meer gestrande automobilisten zich aan bij onze 'pop-up-juliana-party'. Zo werd het een gezellig boel daar bij het Julianaplein. Ik heb voor zeker tien mensen verse vis staan bakken. Mijn man noemde me gekscherend "Kniertje, het viswijf van het Julianaplein". Veel Schlagers, vis en flessen Schnaps later kwam het verkeer langzaam weer in beweging. 'Frau Holle' moesten we met drie man in de auto helpen want die kon niet meer op haar benen staan. De warmte en de gezelligheid hadden haar nogal dorstig gemaakt. "Die Julia hat immer durst. Die sauft wie ein Pferd!", zei haar man. En terwijl Julia haar man Helmut lallend verzocht weer achter het stuur plaats te nemen, sloten wij onze tijdelijke viskraam. Even later konden we eindelijk de laatste kilometers naar huis rijden. Iets na het Julianaplein, op het viaduct over de Paterswoldseweg, namen we zwaaiend en toeterend afscheid van Helmut en Julia. Sindsdien noemen we dat viaduct het Helmut-en-Julia-na-plein-viaduct en zingen we, net als de echte Roy Black, "Schön ist es auf der Welt zu sein". Of ze de veerboot naar Ameland hebben gehaald weten we niet, maar het was die avond volle maan dus dat kwam vast goed. En de vis? Die werd duur betaald! Want de camper stonk zo naar gebakken vis dat we nog uren aan het soppen en poetsen waren. Het heeft ons heel wat zweetdruppels gekost om de camper weer schoon te krijgen. Maar dit avontuur hadden we niet willen missen. (Ik doe niet mee aan de wedstrijd voor het officiële afscheid. Zaterdag heb ik ook al wat anders in de planning. Toch wilde ik dit verhaal graag met jullie delen.)

Het word echt wat !

Negen jaar geleden maakte ik zittend op het Julianaplein de keuze om mijn leven een een andere richting te geven. Ik zat naast mijn autootje op het vlak wat daar richting stad ligt. Een politieman op een motor kwam naar mij toe. Hij ging naast mij zitten en vroeg mij waarom ik daar zo verdrietig zat. Geen preek dat ik daar weg moest maar een gesprek met een mens die mijn dilemma begreep. Na een gesprek van een kwartier ben ik in mijn auto gestapt en hij op zijn motor. Ik denk er nog vaak aan als ik langs dat stukje reed. Ik ben nu 9 jaar verder, het was de beste keuze uit mijn leven. Ik ben nog steeds dankbaar voor deze ‘kruising’ in mijn leven en de wijze woorden van die onbekende politieman….

Toen ik in april 1967, als 14-jarige jongen, met mijn ouders naar de Muntinglaan verhuisde, kregen we op vier hoog een mooi uitzicht op de aanleg van de zuidelijke ringweg. Een breed zandlichaam waarop vrachtwagens continu af en aan reden. De Julianabrug was er nog niet. Kinderen uit de Grunobuurt en Corpus den Hoorn konden vrijuit voetballen op het zandlichaam. Langzamerhand veranderde de situatie. De contouren van de weg werden duidelijk. De zaak werd geasfalteerd, de Julianabrug werd aangelegd, en binnen afzienbare tijd werd de nieuwe weg druk bereden, net als de afrit richting Paterswoldseweg. Ons uitzicht was in eerste instantie helemaal vrij: er stonden nog geen bomen, laat staan geluidsschermen. Dat had ook nadelen: echt rustig zitten op het balkon was er niet meer bij, vanwege het allengs toenemende lawaai van het verkeer. Ik vond dat geen probleem: het hoorde erbij, en bovendien wisten mijn ouders en ik wat ons te wachten stond toen we daar gingen wonen. Toen ik rond 1980 het huis uit ging, miste ik het toch: het fraaie uitzicht, het continu stromende verkeer, en zelfs de ongevallen die er af en toe plaatsvonden. De zuidelijke ringweg maakte zodoende een groot deel van mijn jeugd uit.

De reden waarom ik het Julianaplein bijzonder vindt is: Ik heb er regelmatig gestaan voor me werk als journalist bij kleine en grote ongevallen op het plein. De trekker demonstraties over het plein en het protest midden op het plein. De storingen aan de verkeerslichten en aan de brug waardoor er een keer een donortransport om moest rijden. Maar ook voor mooie beelden tijdens sneeuwval. Ook voor me ander werk kwam ik dagelijks meerdere keren over het plein vanuit alle richtingen. Helaas wel veel negatieve dingen ( voor de mensen die het is overkomen) maar voor een mooie positieve afsluiting!

Hoi Marcel, dank voor je tip. Het kaartje dat je rechts ziet geeft alleen de locatie aan. Het gearceerde vlak laat zien in welk deelgebied de werkzaamheden zijn, in dit geval in deelgebied West. Ik zal een kaartje van de tijdelijke weg toevoegen.

Hallo, Verbeter tip: Een gedetailleerde wegenkaart met welke wegen in welke richting zijn afgesloten zou alles nog veel duidelijker maken... Grote gearceerde vlakken zeggen de meeste navigatie rijders niets ;-)

Voor routevragen verwijzen we naar Ask&GO. Zij kunnen sneller dan wij reageren. Stuur een WhatsApp-bericht met je vertrekpunt, je eindpunt en het moment waarop je wilt reizen naar 085 065 9091. Het algemene advies is met de auto Groningen zo veel mogelijk te mijden. De route die Marco geeft, via Drachten, is dus een goede tip.