Sanne - Reacties

En wéér staan er bij de oprit Beijum-Noord op de Amkemaheerd geen omleidingsborden, terwijl ze een oprit verder, op de Groningerweg, wel gewoon lijken te staan. Wat denken jullie, dat er vanuit Beijum-Noord niemand in de richting van Drachten rijdt?

Nu de gelijkvloerse kruising geschiedenis is, lijkt het me tijd om het Julianaplein een nieuwe naam te geven. Ik vind dat de 'teletubbieheuvel' die straks de N7 en de A28 aan elkaar knoopt, geen plein is. Bij een plein denk ik aan een open en vooral gelijkvloerse vlakte met bouwwerken en/of natuurelementen daar omheen. Zoals een schoolplein of een marktplein. Maar het toekomstige Julianaplein met al z'n heuvels, openingen en onderdoorgangen kan je toch geen plein meer noemen?! Wat mij betreft heet dit knooppunt voortaan 'Knooppunt Groningen'. Een duidelijke en herkenbare naam voor het belangrijkste knooppunt van deze stad. Het knooppunt waar alle snelwegen naar Groningen bij elkaar komen. Een naam die net zo duidelijk is als de knooppuntnamen Heerenveen, Joure en Hoogeveen. Ook voor plaatselijk onbekenden is Knooppunt Groningen een naam die veel herkenbaarder is dan vage namen als Deil, Lankhorst, Zonzeel of het Prins Clausplein (wat trouwens ook geen 'plein' is). Want hoeveel mensen weten nou precies waar die knooppunten liggen? Wat dit aangaat zijn knooppuntnamen in Duitsland vaak veel praktischer (Kreuz Bielefeld, Bremer Kreuz, Dreieck Bunde, Kreuz Oldenburg-Ost enz.) Nu weet ik dat men in Nederland soms graag moeilijk doet als het makkelijk kan. Maar mocht 'Knooppunt Groningen' geen optie zijn omdat die naam te eenvoudig of niet bijzonder genoeg is, dan vind ik Knooppunt Julianaheuvel, Knooppunt Juliana of Knooppunt Martinistad ook nog acceptabel. Als er maar geen 'plein' in de naam staat. Ik ben benieuwd hoe anderen hier over denken, en of jullie een betere naam voor dit knooppunt weten.

We zijn blij verrast door de vele mooie herinneringen aan het Julianaplein die we via onze website, Facebook en Instagram hebben ontvangen. Dank voor alle inzendingen, we hebben ervan genoten! Omdat het moeilijk kiezen was, hebben we niet vijf, maar zes winnaars geselecteerd die bij het officiële afscheid aanwezig mogen zijn. Zij hebben inmiddels bericht gehad. We hopen dat het nieuwe Julianaplein op termijn net zo vertrouwd wordt als het oude!

Jaren gebruik ik dagelijks voor woon werk verkeer . Wat het leuke aan het Jiana plein is is de file die ik vaak had. Het kijken naar de mensen om mij heen. Als je stil staat kan je even rond kijken. Geen mens zit gelijk in de auto ieder heeft zijn ding en heb zelfs een paar keer een praatje gemaakt met de bestuurde naast me. Raampjes open en effe kletsen. Of even zwaaien. Maakt het verblijf daar even wat prettiger. Ik neem tijd alle tijd om mijn bestemming te bereiken dus had daar geen problemen mee. Straks is dat over en kunnen we doorrijden en dat gaat denk ik leeg voelen

De bouwwerkzaamheden van het Julianaplein vanaf het ontstaan gevolgd. Een vriend werkte bij de aanleg van de weg en heb regelmatig een rondleiding gehad. Daarna heb ik in mijn werkzame leven als leidinggevende binnen de Gemeente Groningen in alle jaren, alle dagen, gebruik mogen maken van dit plein. Alle ritten gingen over de Ring.

Ik heb toen de eerste tunnel onder het Julianaplein werd gebouwd hier gevoetbald en we hebben ooit een sneeuwpop midden op de kruising in elkaar gerold. Ik woon er vlak bij en volg alles op de voet. Zelfs Herepoort heeft via via 437 fotos van mij gekregen voor hun archief🙏 .

In 1954 geboren aan de singels “binnen de daipen” van stad. De omgeving van het Julianaplein was jaren ons jongens-speelterrein. Over de boog van het emmaviaduct lopen, wat sommigen deden, durfde ik nog niet. Wel avond aan avond spelen en raggen in het zand. Goed afgelopen. De zandvlooien waren weg na een poetsbeurt. En het drijfzand heb ik gelukkig overleefd. Heel gek als je daarin plots wegzakt, vergeet ik nooit. Ik had de mazzel dat ik, toen het zand op nekhoogte kwam, dat ik toen plots vaste grond onder de voeten had. Vriendjes trokken me er weer uit. Ik heb dus het Julianaplein live zien bouwen, heb er jaaaren lang blij overheen gereden. Maar inderdaad, om vijf uur thuiskomen en in de file vanaf Hoogkerk belanden was ergerlijk. Blij met de aanpak van Ring Zuid! Ik vind het mooi dat er een gelegenheid is om formeel afscheid te nemen. Het doet me wel wat. Ik woon nu aan de Hereweg en volg de bouw elke dag. Succes!

Ik woonde tot 1967 aan de Laan vd Vrijheid als meisje van 8. Ik die tijd werd het Julianaplein gebouwd. Er zijn volgens mij nog twee jongetjes omgekomen in het drijfzand wat daardoor ontstond. Hoef er niet persee bij aanwezig te zijn maar wilde dit ff delen.

Mijn herinnering aan het Julianaplein: Toen ik een jaar of 20 was kwam ik die dag terug van het werk en mocht ik met de auto van mijn vader nog even naar mijn vriendin in Groningen. Het regende en door aquaplaning kwam ik in een slip terecht welke eindigde tegen een verkeerslicht. Hierdoor gingen alle verkeerslichten van het Julianaplein uit. De auto mocht naar de sloop. Ben er zelf gelukkig goed vanaf gekomen.

Ik weet het nog goed, het was in de jaren '90 van de vorige eeuw. Mijn man en ik kwamen terug van een spirituele vakantie in Denemarken. Daar waren we met een oud rammelende campertje die we van een kennis konden lenen. Het was een vakantie waarin we met andere stellen de toekomst gingen verkennen. Aura lezen, wichelroede lopen, tarotkaarten leggen, het kon niet op. En elke dag verse vis, die we zelf naar boven hengelden uit de rivier bij de camping. Die vis kwam later nog goed van pas. Terug naar huis waren we bijna thuis tot we vlak voor het Julianaplein in de file kwamen. Blijkbaar waren de batterijen van onze glazen bol leeg, want die file hadden we niet zien aankomen. Er was een ongeluk gebeurd en we stonden muurvast. Gelukkig zonder gewonden, bleek later. Maar we waren al uren onderweg, het was bloedheet, Mercurius stond slecht en we hadden al tijden niets gegeten. We wilden dus maar één ding: zo snel mogelijk naar huis. Ik pakte mijn tarotkaarten om te zien hoe lang de stremming nog zou duren. Nog zeker 3 uur, vertelden de kaarten me, terwijl onze magen knorden. Zo lang konden we niet wachten. Gelukkig lag in de koeling een flinke lading verse vis die we uit Denemarken hadden meegenomen. We hoefden dus niet te verhongeren. Zo gezegd zo gedaan. Mijn man maakte naast de vangrail een forel schoon en ik deed alvast boter in de pan op het kleine gasstelletje. Niet veel later waren we heerlijk forel aan het bakken in het oude campertje. En terwijl hongerige meeuwen krijsend boven de camper cirkelden begonnen automobilisten voor, achter en naast ons zich ook af te vragen wat we aan het doen waren. Al snel kwam een Duits stel nieuwsgierig buurten. Hij leek op een 'vollere' versie van Roy Black, zij op Frau Holle. Ze maakten zich zorgen want ze moesten de veerboot naar Ameland halen. Daar wilden ze, net als vorige zomer, 2 weken uitrusten van het drukke leven op een zandplaat of in een zelf gegraven kuil. We raakten aan de praat en boden hen ook een visje aan. Want we hadden genoeg. En zo kwam van het één het ander. Naast de camper werden campingstoeltjes neergezet, 'Frau Holle' haalde Schnaps uit hun koelbox en 'Roy Black' pakte zijn gitaar erbij. Het duurde maar even of hij zong uit volle borst over Rosamunde, die blaue Enzian, Fiësta Mexicana en Griechischer Wein. Intussen sloten steeds meer gestrande automobilisten zich aan bij onze 'pop-up-juliana-party'. Zo werd het een gezellig boel daar bij het Julianaplein. Ik heb voor zeker tien mensen verse vis staan bakken. Mijn man noemde me gekscherend "Kniertje, het viswijf van het Julianaplein". Veel Schlagers, vis en flessen Schnaps later kwam het verkeer langzaam weer in beweging. 'Frau Holle' moesten we met drie man in de auto helpen want die kon niet meer op haar benen staan. De warmte en de gezelligheid hadden haar nogal dorstig gemaakt. "Die Julia hat immer durst. Die sauft wie ein Pferd!", zei haar man. En terwijl Julia haar man Helmut lallend verzocht weer achter het stuur plaats te nemen, sloten wij onze tijdelijke viskraam. Even later konden we eindelijk de laatste kilometers naar huis rijden. Iets na het Julianaplein, op het viaduct over de Paterswoldseweg, namen we zwaaiend en toeterend afscheid van Helmut en Julia. Sindsdien noemen we dat viaduct het Helmut-en-Julia-na-plein-viaduct en zingen we, net als de echte Roy Black, "Schön ist es auf der Welt zu sein". Of ze de veerboot naar Ameland hebben gehaald weten we niet, maar het was die avond volle maan dus dat kwam vast goed. En de vis? Die werd duur betaald! Want de camper stonk zo naar gebakken vis dat we nog uren aan het soppen en poetsen waren. Het heeft ons heel wat zweetdruppels gekost om de camper weer schoon te krijgen. Maar dit avontuur hadden we niet willen missen. (Ik doe niet mee aan de wedstrijd voor het officiële afscheid. Zaterdag heb ik ook al wat anders in de planning. Toch wilde ik dit verhaal graag met jullie delen.)