Petra’s vader stopte in 1977 stiekem een lief briefje in het zand van de westelijke ringweg – en wij vonden het terug

Enkele weken geleden was Jochem Hesseling van Entjes BV, in opdracht van Combinatie Herepoort, bezig met het viaduct over de Concourslaan. Bij het afgraven van het zand stuitte hij ineens op een appelmoespotje met daarin een kleiner potje en daarin een briefje. De potjes, die met een teerachtige substantie waren afgesloten, waren door de werkzaamheden gebroken, maar het briefje was ongeschonden.

Het briefje bleek een ´instruktiekaart´ van rijschool K.B. Van Kalker aan de Parkweg. Hierop was de volgende tekst geschreven:

In 1977 is dit viaduct gebouwd. Met dit briefje wil ik zeggen dat ik heel veel van mijn Tineke houd. Ik hoop dat dit eeuwen later gevonden wordt en ik groet den lezer en vinder.

K.B. v. Kalker

Zoektocht

Na de vondst van het briefje begonnen we een zoektocht naar de schrijver van het briefje of een nabestaande. Rijschool Van Kalker aan de Parkweg bestaat niet meer. Wel is er in Paterswolde een autoschadeherstelbedrijf met dezelfde naam. Wellicht familie? Inderdaad. ‘Hij was een neef van mijn vader’, aldus Simon van Kalker. Hij gaf ons het nummer van zijn nicht Amy, die waarschijnlijk meer wist. Zij vertelde ons dat het ging om Klaas van Kalker, eigenaar van de gelijknamige rijschool. ‘Hij is al overleden en zijn vrouw ook, maar er is nog een dochter, Petra. Daar heb ik geen nummer van, maar ze is kunstschilderes in Groningen.’ We ontdekten dat zij begin dit jaar nog had geëxposeerd in raamgalerie De Prachtvink in Vinkhuizen. Daar nam Paul Borggreve de telefoon op. Hij kende Petra van Kalker inderdaad. ‘Zij is mijn vrouw’.

Autorijles

‘Mijn vader Klaas van Kalker had tot ongeveer 2000 een autorijschool in Groningen’, bevestigt Petra. Zij woont met haar man Paul in Vinkhuizen. Ze vertelt dat haar vader geboren is in 1926 in Wehe den Hoorn. In 2012 is hij overleden. Rond 1967 had hij samen met zijn vrouw Tineke het huis aan de Parkweg gekocht. Daar is hij langzaamaan met de rijschool begonnen. Doordat hij bij de politie had gewerkt, beschikte hij over de benodigde papieren. In die tijd was er veel vraag naar autorijles. Door de gestegen welvaart konden steeds meer mensen zich een auto permitteren. ‘Hele bakken jeugdigen heeft hij de weg op gestuurd.’ Volgens Petra waren zijn leerlingen erg blij met hem. ‘Ze zeggen dat hij altijd heel vriendelijk was en goed les gaf. Ik heb nooit een kwaad woord over hem gehoord.’ Ook zijn vrouw Tineke ging rijles geven. Zij was er heel trots op dat ze bij het examen voor rijinstructeur het hoogste aantal punten van de hele groep had.

Om wat meer zekerheid te hebben, ging Klaas naast zijn autorijschool ook werken als conciërge bij het Nieuwsblad van het Noorden. ‘Iedereen kende hem en hij kende iedereen. En hij was van alles op de hoogte.’

Een man die hekjes negeerde

Petra kan zich niet herinneren dat Klaas haar ooit iets heeft verteld over het briefje, maar het verbaast haar niet. ‘Hij was dol op alle bouwprojecten. Hij moest alles zien. Hij was een man die hekjes negeerde, hij liep zo de bouwplaats op.’ En waarom juist daar? ‘Het viaduct aan de Concourslaan was niet ver van waar we woonden. Vanaf de Parkweg kon hij zo via de Concourslaan naar de bouwwerkzaamheden lopen. Hij maakte wel vaker een wandelingetje.’

De tekst is geschreven op een instructiekaart, waarop de afspraken van de leerlingen van de autorijschool werden genoteerd. Petra herkent de kaart meteen. ‘Het hele huis lag er vol mee‘.

Ontroerend aan het briefje is dat Klaas daarin de liefde verklaart aan zijn vrouw Tineke, de moeder van Petra. ‘Ze konden geen stap zonder elkaar’, zegt Petra. ‘Mijn moeder was een lieve en betrokken vrouw, maar ze liet niet over zich heen lopen.’ Klaas en Tineke hebben elkaar vlak na de oorlog ontmoet op de kermis in Eenrum. In 1949 zijn ze getrouwd. Ze hebben twee dochters gekregen: Rieneke (1950) en Petra (1952). Tineke is in 2015 overleden. In 1977, toen het briefje werd geschreven, waren ze al 28 jaar getrouwd. En getuige de woorden van Klaas nog altijd dol op elkaar.

Ongelooflijk

‘Het is geweldig dat dit briefje is teruggevonden’, zegt Petra. ‘Het is ontzettend leuk en ook ongelooflijk. Ik ben er heel blij mee. Ik wil de bouwers bedanken dat ze zo oplettend zijn geweest.’ Het briefje wordt ingelijst en krijgt een mooi plekje in de woonkamer.